சட்டங்கள் அறிவாய் பெண்ணே!

நன்றி குங்குமம் தோழி

வழக்கறிஞர் அதா

இந்து சட்டத்தில் ஒரு இந்து கூட்டுக் குடும்பத்தின் கர்த்தா, குடும்ப விவகாரங்களை நிர்வகிக்க உரிமையுள்ள குடும்பத்தின் மூத்த உறுப்பினர் ஆவார். அவர் இல்லாத பட்சத்தில் அவருக்கு அடுத்த மூத்த ஆண் உறுப்பினர் கர்த்தாவாக இருக்க தகுதியுடையவர். ஒரு கர்த்தா முழு குடும்பத்தையும் பராமரிப்பவர் மற்றும் குடும்பத்தின் அனைத்து உறுப்பினர்களின் நலனையும் கவனித்துக்கொள்கிறார்.

குடும்பத்தில் ஆண் உறுப்பினர் எவரும் இல்லை என்றாலோ அல்லது அனைத்து ஆண் உறுப்பினர்களும் மைனர்களாக இருந்தாலோ யார் கர்த்தா என்ற கேள்வி எழுகிறது? அத்தகைய சூழ்நிலையில் இந்து கூட்டுக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஒரு பெண் கர்த்தா ஆக முடியுமா? இந்தச் சூழ்நிலையில், பாலினப் பாகுபாட்டை முடிவுக்குக் கொண்டு வருவதற்கும், குடும்பங்களில் நிலவும் பாலின-சார்புகளை நிறுத்துவதற்கும், சமூகத்தில் பெண்களின் பாதகமான நிலையை மேம்படுத்துவதற்கும் ஒரு முக்கிய படியாக இந்து வாரிசு திருத்தச் சட்டம், 2005ல் அமைக்கப்பட்டது. இந்த சட்டத்திருத்தம், மகள்களுக்கும் சம சொத்துரிமையை வழங்கியுள்ளது. இதன் மூலம் பிறப்பால் மகள்களும் கூட்டுச் சொத்து மீது உரிமை பெறுவார்கள்.

முன்பு பெண்கள் கோபார்செனரி உறுப்பினர்களாக சேர்க்கப்படவில்லை. இந்து முனிவர்களின் கூற்றுப்படி ஒரு கோபார்செனர் மட்டுமே கர்த்தா ஆக முடியும். எனவே பெண்கள் கர்த்தாவாக இருக்க முடியாது. ஆனால் இப்போது மகள்கள் கோபார்செனர்களாக மாறிய நிலை காரணமாக பெண்கள் கர்த்தாவாக மாறுவதற்கான சூழ்நிலை சாதகமாக உள்ளது. இது தொடர்பாக நீதிமன்றங்களில் பல்வேறு கருத்துகள் உள்ளன.

பழங்காலத்திலிருந்தே அனைத்து சொத்துச் சட்டங்களும் ஆணின் நலனுக்காக பிரத்யேகமாக உருவாக்கப்பட்டன. மேலும் பெண் அடிபணிந்தவளாகவும், ஆணின் ஆதரவைச் சார்ந்தவளாகவும் கருதப்படுகிறாள். ஒரு மனிதனின் சுதந்திரத்திற்கும் வளர்ச்சிக்கும் சொத்துரிமை முக்கியமானது.

1956 சட்டத்திற்கு முந்தைய நிலை இந்துக்கள் சாஸ்திரம் மற்றும் பழக்கவழக்க சட்டங்களால் நிர்வகிக்கப்பட்டனர். அவை பிராந்தியத்திற்கு பிராந்தியம் வேறுபடுகின்றன. சில சமயங்களில் அது சாதி அடிப்படையில் ஒரே பிராந்தியத்தில் மாறுபடும். நாடு விசாலமானது மற்றும் கடந்த காலத்தில் தகவல் தொடர்பு மற்றும் சமூக தொடர்புகள் கடினமாக இருந்ததால், அது சட்டத்தில் பன்முகத்தன்மைக்கு வழிவகுத்தது. இந்தியாவில் உள்ள வாரிசுச் சட்டங்களின் பன்முகத்தன்மை, அவற்றின் இயல்புகளில் வேறுபட்டது.

அவற்றின் மாறுபட்ட தோற்றம் காரணமாக சொத்துச் சட்டங்களை இன்னும் சிக்கலானதாக மாற்றியது. ஆண் மற்றும் பெண் இருவரையும் உள்ளடக்கிய ஒரு கூட்டு இந்துக் குடும்பத்தில் ஒரு பெண்ணுக்கு ஜீவனாம்ச உரிமை இருந்தது. ஆனால் சொத்துக் கட்டுப்பாடு மற்றும் உரிமை அவளிடம் இல்லை. மிடாக்ஷரா சட்டத்தில் எந்தப் பெண்ணும் கோபார்சனரியில் உறுப்பினராக இல்லை. மிடாக்ஷரா அமைப்பின் கீழ், கூட்டுக் குடும்பச் சொத்து கோபார்செனரிக்குள் உயிர் பிழைப்பதன் மூலம் பரவுகிறது. குடும்பத்தில் ஒரு ஆணின் ஒவ்வொரு பிறப்பு அல்லது இறப்பின் போதும், எஞ்சியிருக்கும் மற்ற ஒவ்வொரு ஆணின் பங்கில் ஏற்றம் இறக்கம் ஏற்படும்.

மிடாக்ஷரா சட்டமும் வாரிசுரிமையை அங்கீகரிக்கிறது. ஆனால் ஒரு தனிநபருக்கு, ஆண் அல்லது பெண்ணுக்கு தனித்தனியாகச் சொந்தமான சொத்துக்கு மட்டுமே மிடாக்ஷரா சட்டத்தின்படி இந்த வகையான சொத்துகளுக்கு வாரிசுகளாக பெண்கள் சேர்க்கப்படுகிறார்கள். 1929ம் ஆண்டு இந்து வாரிசுச் சட்டம் (திருத்தம்) சட்டத்திற்கு முன், விதவை, மகள், தாய் தந்தை வழிப் பாட்டி மற்றும் தந்தை வழிப் பாட்டி ஆகிய ஐந்து பெண் உறவுகளுக்கு மட்டுமே வாரிசுரிமை வழங்கப்பட்டன. அதிக எண்ணிக்கையிலான பெண் வாரிசுகளின் பரம்பரைத் திறனை அங்கீகரித்தது, அதாவது மகனின் மகள், மகளின் மகள் மற்றும் சகோதரி, வாரிசுகள் என வெளிப்படையாக இந்து வாரிசுச் சட்டம் (திருத்தம்) சட்டம், 1929ல் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

பிரிட்டிஷ் ஆட்சிக் காலத்தில்பிரிட்டிஷ் ஆட்சியின் போது, நாடு அரசியல் ரீதியாகவும் சமூக ரீதியாகவும் ஒருங்கிணைக்கப்பட்டது. ஆனால் பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம் இந்துக்கள் அல்லது பிற சமூகங்களின் தனிப்பட்ட சட்டங்களில் தலையிட துணியவில்லை. இருப்பினும், இந்த காலகட்டத்தில், சமூக சீர்திருத்த இயக்கங்கள் சமூகத்தில் பெண்ணின் நிலையை மேம்படுத்துவதற்கான பிரச்னையை எழுப்பின. பெண்களை வாரிசுரிமை திட்டத்தில் கொண்டுவருவதற்கான ஆரம்பகாலச் சட்டம் இந்து வாரிசுச் சட்டம், 1929 ஆகும்.

இந்தச் சட்டம், மூன்று பெண் வாரிசுகளுக்கு அதாவது மகனின் மகள், மகளின் மகள் மற்றும் சகோதரிக்கு வாரிசு உரிமைகளை வழங்கியது. பெண்ணின் மீதான உரிமைகளை வழங்கும் மற்றொரு முக்கியச் சட்டம், இந்துப் பெண்களின் சொத்துரிமைச் சட்டம் (XVIII of ) 1937. இந்தச் சட்டம் அனைத்துப் பள்ளிகளின் இந்து சட்டத்திலும் புரட்சிகரமான மாற்றங்களைக் கொண்டுவந்தது.

பிரிவினைச் சட்டம், சொத்தை அந்நியப்படுத்துதல், பரம்பரை மற்றும் தத்தெடுப்பு, 1937ம் ஆண்டின் சட்டம் விதவை மகனுடன் சேர்ந்து வெற்றிபெறவும், மகனுக்கு சமமான பங்கைப் பெறவும் உதவியது. ஆனால், அந்த விதவைக்கு சொத்தின் மீது கூட்டுக்குடும்பத்தின் அங்கத்தினராக இருந்தபோதிலும், அந்தச் சொத்தில் ஒரு சமத்துவ ஆர்வத்துக்கு நிகரான உரிமை இருந்தபோதிலும், அந்த விதவை கோபார்சனர் ஆகவில்லை. பிரிவினையை கோரும் உரிமையுடன் இறந்தவரின் சொத்தில் வரையறுக்கப்பட்ட சொத்துக்கு மட்டுமே விதவைக்கு உரிமை உண்டு. ஒரு மகளுக்கு வாரிசு உரிமைகள் இல்லை.

இந்தச் சட்டங்கள் சில பெண்களுக்கு வாரிசு உரிமைகளை வழங்குவதன் மூலம் வாரிசுரிமைச் சட்டத்தில் முக்கியமான மாற்றங்களைக் கொண்டு வந்த போதிலும், மேலும் பல அம்சங்களில் பொருத்தமற்றதாகவும் குறைபாடுள்ளதாகவும் கண்டறியப்பட்டு, பல முரண்பாடுகளுக்கு வழிவகுத்தது. பெண்களுக்கு எதிரான இந்தச் சட்டங்கள் இப்போது ரத்து செய்யப்பட்டுள்ளன.